Η ΔΙΠΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ. 25η Μαρτίου 1821

            

 

Όταν ο τραγικός Βασιλιάς, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, το Γενάρη του 1449, μετά το θάνατο του αδελφού του, Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Ιωάννη του Η΄,  στεφόταν  στο Μυστρά, Αυτοκράτορας και έπαιρνε το δρόμο για την Βασιλεύουσα, είχε πλήρη συνείδηση της καταστάσεως που επικρατούσε στο Βυζάντιο. Και όμως, χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέλαβε την αποστολή, που του επεφύλαξε η Ιστορία  και την έφερε εις πέρας με εθνική αξιοπρέπεια και με τον καλύτερο και διδακτικότερο, για το έθνος τρόπο.

 Όταν έφθασε η κρίσιμη στιγμή της δοκιμασίας, στάθηκε όρθιος, αρνήθηκε την παράδοση της ΠΟΛΗΣ στον Μωάμεθ και με το αίμα του, επιβεβαίωσε και επισφράγισε την ιστορική συνέχεια του  Ελληνικού Έθνους και την ελληνικότητα του Βυζαντίου και σηματοδότησε  το πέρασμα, την μετάβαση  του Ελληνισμού σε μια καινούργια περίοδο της μακραίωνας ιστορίας του.

Παράλληλα, με την άρνησή του να συνθηκολογήσει και να υπογράψει συνθήκη υποταγής  με τον κατακτητή και με την προσωπική του  θυσία,  άφησε ιερή παρακαταθήκη στους επιγενομένους. Να κρατήσουν την πίστη τους, στα ιερά και τα όσια του γένους,  να φροντίσουν για την διάσωση του Ελληνισμού και να αγωνισθούν για  την  ανάκτηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας, της ελευθερίας τους και της εθνικής τους αξιοπρέπειας.

Στα σκοτεινά χρόνια της μακράς δουλείας του γένους, που ακολούθησαν, τη σκυτάλη του αγώνος, επήρε το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, ο Κλήρος, οι Έλληνες λόγιοι  του Βυζαντίου και της διασποράς, οι απλοί Έλληνες ραγιάδες, οι οποίοι υπό την νέες συνθήκες,  επέπρωτο να ζήσουν επί αιώνες, με το θρύλο του μαρμαρωμένου Βασιλιά και με το όραμα: Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δική μας θ’ ναι.

Και ο Ελληνισμός άντεξε. Παρά την προσπάθεια που κατεβλήθη, από μισέλληνες και από εκείνους που είχαν ανομολόγητα συμφέροντα, να  πεισθεί ο κόσμος ότι, ο Ελληνισμός είχε τελειώσει, το αστραποβόλο Ελληνικό πνεύμα, που αναδύθηκε μέσα από τους αιώνες και κορυφώθηκε το 1821, κατέπληξε και καταύγασε, συγχρόνως, ολόκληρο τον κόσμο και τους ισχυρούς της εποχής, οι οποίοι πλέον, αναγκάσθηκαν όχι μόνο να αναγνωρίσουν, αλλά και απερίφραστα να ομιλούν για τους Έλληνες και για  την Ελλάδα.

Οι Έλληνες της διασποράς οι Φαναριώτες και οι κάτοικοι της Ελλάδος, από τις παραδουνάβιες Χώρες, μέχρι το Μοριά και τα Νησιά, πειθαρχώντας στην ιερή παρακαταθήκη του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, έδωσαν το παρόν και διεκδίκησαν αποφασιστικά και αποτελεσματικά, την ανεξαρτησία τους και τη λύτρωσή τους από τον Οθωμανικό ζυγό.

Ο όρκος των Φιλικών να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων, με κάθε τρόπο και μέσο, μέχρι πλήρους εξοντώσεώς του κατακτητή, έγινε ο όρκος κάθε Έλληνα επαναστάτη.

Οι Στρατηγοί του αγώνα, οι Καπεταναίοι, οι Οπλαρχηγοί και η Κλεφτουριά, ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, εξέφρασαν με τον καλύτερο και τον πιο μεγαλειώδη και αυθεντικό τρόπο, το αναγεννώμενο από την τέφρα του Ελληνικό Έθνος. 

 Πολέμησαν με πείσμα τους δυνάστες τους. Τους  σκότωσαν, τους αφάνισαν, όπου τους συνάντησαν. Υπήρξαν ανελέητοι όπου χρειάσθηκε. Δεν το έκαναν από μίσος προς την ανθρώπινη υπόσταση, ούτε προς ικανοποίηση κτηνωδών ενστίκτων,  όπως επεχείρησαν μερικοί να παρουσιάσουν τις ενέργειές τους. Πολεμούσαν και αφάνιζαν τους εχθρούς της φυλής τους, τους δυνάστες της κοινωνίας τους, τους σφετεριστές της γης τους, τους καταπατητές των ιερών και των οσίων τους, αυτούς που ανά πάσα στιγμή επιβουλεύονταν την ίδια τους την ύπαρξη. Έκαμαν υπερβάσεις; Σκότωσαν περισσότερους από ότι θα έπρεπε, προέβησαν και σε ακρότητες ενδεχομένως;  Ναι. Όλα όμως τα έκαναν, κάτω από την αδήριτη ανάγκη και τις ιδιαίτερες συγκυρίες που ο αγώνας διαμόρφωνε και  για ένα και μόνο λόγο, διότι διεκδικούσαν την ελευθερία τους,  την εθνική τους αποκατάσταση και την  αξιοπρέπειά τους, το δικαίωμα να διαφεντεύουν τους εαυτούς τους και την πατρίδα τους ,που με τη βία τους είχαν αφαιρέσει και δεν είχαν άλλο τρόπο να τα αποκτήσουν. Ο κατακτητής ήταν ανένδοτος, αλαζών και βάρβαρος. Δεν εννοούσε να τους αναγνωρίσει και να τους αποδώσει το δίκιο τους. 

Οι Έλληνες δεν ήταν κατακτητές. καταδυναστευόμενοι ήταν, στον ίδιο τους τον τόπο. Τα δικαιώματά τους διεκδικούσαν από τους άρπαγες δυνάστες, χωρίς συμβιβασμό και παραχωρήσεις.

 Όταν ο ΄Αγγλος Ναύαρχος Χάμιλτον, βολιδοσκόπησε τον Κολοκοτρώνη για ένα πιθανό συμβιβασμό με τους Οθωμανούς, που θα περιόριζε τα όρια του Ελληνισμού, ο Γέρος του Μοριά του απάντησε: ο Βασιλιάς μας δεν υπέγραψε καμία συνθήκη με τον Μωάμεθ.

 Αυτούς τους προγόνους μας τιμάμε και δοξάζουμε στις εθνικές μας επετείους.  Αυτούς τους ταλαιπωρημένους, τους ρημαγμένους προγόνους μας, οι οποίοι καίτοι γόνοι μιας ένδοξης φυλής, η οποία αποτελούσε την ελίτ του παγκοσμίου πνεύματος, το απαύγασμα της ανθρώπινης σοφίας και την ανωτέρα έκφραση της δικαιοσύνης, είχαν την ατυχία να ζήσουν κάτω από ένα βάρβαρο λαό που τους αποστέρησε ακόμη και το δικαίωμα στη μάθηση. Ευτυχώς όμως τους έμεινε η Ελληνική ψυχή και αυτό αποδείχθηκε αρκετό για να αναγεννηθούν.

Είναι προφανές ότι, αυτοί οι Έλληνες στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο, όπως και  οι προγονοί τους, εξέφρασαν και ενσάρκωσαν το Έθνος. Όμοια με τους Αρχαίους Έλληνες, τους Έλληνες των Ελληνιστικών χρόνων, της Ελληνορωμαϊκής εποχής, της εποχής του Βυζαντίου. 

Με αυτή την έννοια, δικαίως η Ελληνική Πολιτεία έχει καθιερώσει τις Εθνικές επετείους, για να δίδεται η ευκαιρία σε όλους τους Έλληνες, να αποτίουν φόρο τιμής και να εκφράζουν με επίσημο τρόπο την ευγνωμοσύνη τους, προς τους προγόνους τους, οι οποίοι με το αίμα τους, τους χάρισαν την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια.  

Είναι αυτονόητο ότι, η συμμετοχή, στις εθνικές εκδηλώσεις, με πρώτη την 25η Μαρτίου, πρέπει να είναι πάνδημη. Να μη λείπει κανείς. Μπροστά οι εκλεγμένοι ταγοί  της Δημοκρατίας και μαζί τους, ο Κλήρος, το Κράτος, οι κρατικοί Λειτουργοί,   ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, σύμπαν το Έθνος. Διότι πέρα από όσα αναφέραμε  ανωτέρω, στις γιορτές αυτές, αναβαπτίζεται το έθνος μας, διαπιστώνεται  η ενότητα και η ψυχική σύμπνοια των ομοεθνών, επιβεβαιώνεται η ισχύς της πατρίδος και το φρόνημα  του Λαού, δοκιμάζονται οι αθάνατες αρχές και αξίες της φυλής. Και πάνω απ’ όλα η πάνδημος συμμετοχή, στις εθνικές εκδηλώσεις, αποτελεί ένα πανελλήνιο δημοψήφισμα, στο οποίο συμμετέχουν όλοι, μικροί και μεγάλοι,  με το οποίο επικυρώνεται η ύπαρξη, η συνέχεια και η ακμαιότητα του Έθνους. Διότι όπως αναφέρει ένας σοφός Γάλλος (ο Ερνέστο Ρενάν), Το Έθνος είναι ένα συνεχές δημοψήφισμα. Όπως η ύπαρξη ενός ατόμου, είναι η διαρκής επιβεβαίωση της ζωής του, έτσι και το έθνος χρειάζεται διαρκή επιβεβαίωση, ιδίως στην εποχή μας, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Και επειδή το Έθνος, ως συνεκτικός κρίκος των Ελλήνων, αποτελεί κοινή υπόθεση και κοινό σημείο αναφοράς για όλους, πρέπει να αποτελεί αναμφισβήτητο σημείο συναντήσεως όλων των Ελλήνων χωρίς αποκλεισμούς αλλά και χωρίς διαφοροποιήσεις. 

Όσα άλλα λέγονται και θρυλούνται για τις εθνικές εκδηλώσεις και τις παρελάσεις, αν δεν αποτελούν φθηνούς αλλά επικίνδυνους λαϊκισμούς, είναι εκ του πονηρού. Ας προσέξουμε, διότι οι περιστάσεις και οι συνθήκες που ζούμε  είναι πονηρές. Όπως τα καταφέραμε τα διακυβεύματα είναι πολλά και σημαντικά Ο Ελληνισμός πρέπει να διαβεί τον Ρουβικώνα νικηφόρα. Και αυτό θα το επιτύχει με πανεθνικό συναγερμό, αδιάρρηκτη ενότητα και σαφή προσανατολισμό, προς τους καθαρούς στόχους που οδηγούν στην εθνική σωτηρία. Η Πατρίδα μας διατρέχει πολλαπλούς κινδύνους. Η τύχη της είναι στα χέρια των παιδιών της, τα οποία καλούνται να μιμηθούν τους προγόνους τους.